درخت زندگی
فیلم تحسین شده درخت زندگی به کارگردانی ترنس ملیک و بازیگری شان پن و برد پیت محصول 2011 آمریکا و برنده نخل طلای جشنواره فیلم کن.
درخت زندگی فیلمی است به شدت تصویرگرایانه که مجموع کلام آن به به بیش از یک صفحه نیز نمی رسد. فیلمی با مضمون خلقت و سرگشتی انسان. شخصیت ها بیشتر نگران اعمال خود هستند تا درستی آن. در واقع فیلمی که نحوه بیان آن به شعری سینمایی می رسد. ترنس ملیک گرچه از فوق ستاره ها بهره برده، همان گونه که خود در معدود مصاحبه هایش اشاره نموده: بازیگران در واقع همانند عنصر رنگ برای نقاش هستند که از چینش و ترکیب درست آن زیبایی حاصل می شود. شان پن در مصاحبه ای درباره فیلم عنوان کرده که: ملیک متنی که بر احساسات شما تاثیر بگذارد در اختیار شما قرار نمی دهد، بلکه شما باید آن را بسازید. شان پن با وجود حضور مختصر اما تاثیر گذار در این فیلم از آن نوع بازیگری که منجر به دستیابی به جوایز اسکار بوده پرهیز کرده و بیشتر یادآور سکانس هاس سرگشتگی وی در فیلم رودخانه مرموز است. پن حضور خود را اندک ولی به یاد ماندنی می داند.
ریچار برودی منتقد فیلم مجله نیویورکر درخت زندگی را فیلمی در حمایت زندگی دانسته .
برابر کتاب پیدایش درخت زندگی در باغ بهشت قرار دارد. که برخی آن را به سرچشمه ی حیات نیز تفسیر می کنند. شاید ترنس ملیک به موضوع درد جاودانگی که دغدغه ی همیشگی بشر بوده اشارتی دارد.
برد پیت بازی تیپیک همیشگی هالیود پسند را کنار نهاده و بیشر سعیش در نمایش شخصیتی معمولی است. دوربین ترنس ملیک آگاهانه در هیچ صحنه ای جذابت ها مردانه و زیباییش را به تصویر نمی کشد.
ترنس ملیک کارکردگان کم کار و گزیده کاری است که پنجمین و آخرین فیلمش بعد از سی و هشت سال کارگردانی در سینما به انجام می رسد. شروع حضور شان پن در صحنه ی بیدار شدنش در آسمان خراش اولین تصویر سازی ملیک در زمان حال می باشد. Badlands داستانش در دهه سی و چهل میلادی رخ می دهد. روزهای بهشت در اوایل شروع قرن بیستم، خط قرمز باریک در سال های جنگ جهانی دوم و دنیای جدید مرثیه ای است برای سرخ پوستان در قرن ها پیش.
اگر منتظر فیلم جدید ترنس ملیک بوده اید دیدن آن را به شما توصیه می کنم. فیلمی که بیش از دو ساعت شما را در اوج نگه می دارد.
آرام باش و تا هفت بشمار
آرام باش و تا هفت بشمار اثری تجربی از رامتین لوافی پور در سال 2008 درباره ی هرمزگان که کمتر دیده و معرفی شده است. این فیلم در جشنواره های متعددی تحسین شده است
Be calm and count to Seven
مادادادیو: هنوزنه
Madadayo مادادایو اثر برجسته ی استاد بزرگ سینمای ژاپن آکیرو کوروساوا در سال 1993 به روی پرده آمد. مادادایو روایتی است نمادین از رندگی خود کوروساوا و چگونگی پذیرش مرگ.فیلمی لبریز از رنگ بندی های زیبا و زبانی شاعرانه و آمیخته به طنز.
فیلم داستان زندگی استاد ( Uehida Hyakken-sama (1889-1971 ساکن منطقه ای به نام گوتمبا در دهه ی چهل میلادی بیان می کند. مادادایو از شخصی ترین فیلم های کوروساوا محسوب می شود. این فیلم آخرین اثر استاد است که هم نویسندگی و هم کارگردانی آن را به عهده داشته است. بازی دلنشین تاسوا ماتسومورا شخصیت استاد Hyakken Uchida را پذیرفتنی می نماید.
داستان فیلم درباره ی استاد زبان آلمانی دانشگاهی است که ناگهان در سنین بازنشستگی خود را باز نشسته می کند تا به دنبال آرزوی همیشگی اش، نویسندگی برود. در آخرین جلسه ی کلاس استاد دلیل رفتن خود را این گونه بیان می کند: هر کس در شکار به دنبال صید دو خرگوش به طور هم زمان باشد به هیچ یک دست نمی یابد. مادادایو برگرفته از نام بازی سنتی کودکان ژاپنی است به معنای: نه هنوز یا آماده نیستم. تمثیلی برای عدم آمادگی بشر جهت پذیرش مرگ. در شصتمین سال تولد استاد که هم زمان با روزهای پایان جنگ جهانی دوم و ورود و اشغال متفقین است، دانشجویان جهت قدردانی از استاد جشن تولدی برپا می کنند که نام آن را مادادایو می گذارند. استاد هم در هر سال می گوید مادادیو، آماده نیستم! تا سر انجام در پایان آخرین روز سالگرد تولدش یعنی در 77 سالگی در خواب و بیداری می پذیرد که آماده است!
این فیلم را به روایتی می توان ادای دین کوروساوا به استادی و معلمی دانست. کورساوا معتقد بود که هیچ کس بدون استاد به کمال نمی رسد. از منظر آموزشی یکی از اخلاقی ترین فیلم های کوروساواست که دین خود را به معلمان جامعه اش بیان می کند. مادادایو یقیناً ارزش و تاثیر گذاریش بر نسل های مختلف نشان خواهد داد. برخی از رازهای موفقیت جامعه ی ژاپن را در خلال چنین فیلم هایی می توان مشاهده کرد. خاصه اگر که بیننده ی ایرانی نیز باشی که حسرتت دو چندان خواهد شد.
فیلم داستان زندگی استاد مهربان و طنازی را دنبال می کند که آرزویش رفتن به کلبه ای آرام است تا نوشته های خود را کامل کند. آرزویی که با بمباران خانه اش در روزهای پایانی جنگ به واقعیت پیوست. برخی از صحنه ها و اشعار هایکو گونه ی استاد مدت ها در ذهنتان خواهد ماند. شیوه ابداعی استاد برای جلوگیری از ادرار رهگذران بر روی دیوار ها مخروبه کنار خانه اش دیدنی است. یادداشت و علامت هایی که برای فراری دادن دزد ها بر در و دیوار کوبیده بود، استاد را مطمئن می کرد که هر دزدی را با دیدنش دچار سر درگمی خواهد کرد.
میشل استو مقاله ای مختصر درباره ی این فیلم با عنوان: چگونه مرگ را پذیرا باشیم؟ دارد که بسیار حواندنی است. این جا را کلیک کنید. این فیلم در برخی از کشورها با نام ((نه)) و (( هنوز نه)) نیز اکران شده است. آیا کوروساوا در هنگام مرگ آمادگی خود را اعلان کرده بود؟ با دیدن آثار کوروساوا شما نیز با این نظر موافقت خواهید کرد که کورو ساوا حتماً آماده بوده است.
بی خوابی
بی خوابی
تجربه ی بی خوابی را کم و بیش بیشتر مردم داشته اند؛ تحقیقات جدید نششان می دهد که بی خوابی insomnia آگاهانه محرک هایی در مغز و بدن ایجاد می کند که احساسی خوشایند علیرغم خستگی شدید تولید می کند. البته توصیه شده که خواب خوش و مکفی احساس رضایت بهتری را به هر شخص می بخشد. بارزترین نمونه ی بی خوابی را می توانید در فیلم insomnia با بازی ال پاچینو تجربه کنید.
